کسی که دین را قبول می‌کند باید عقیده‌اش را اصلاح نماید

شیخ الحدیث مولانا سید محمد یوسف حسین پور، امام جمعه‌ی شهر گشت در خطبه‌های جمعه‌ی این هفته‌ (۲۹ فروردین ۱۳۹۳/ ۱۸ جمادىٰ الأخرىٰ ۱۴۳۵) با بیان این‌که الله تعالیٰ در قرآن مجید من و شما را دعوت داده که در اسلام وارد شویم، گفت: مطلب داخل شدن در دین اسلام این است که به صورت کامل خود را مسلمان در بیاوریم و بدین گونه نباشد که چیزی از اسلام را قبول کرده و بقیه امور مهم آن را نادیده گرفته، پشت سر بیندازیم.

وی افزود: قبل از اینکه پیامبر اکرم ـ صلى الله علیه وسلم ـ از جانب الله تعالیٰ مأموریت حاصل کند و خود را به عنوان پیغمبر الٰهی در میان انسان‌ها معرفی نماید، از ادیان گذشته چیزی باقی نمانده بود؛ اگر الله تعالیٰ به آن مقدار کم خوبی‌هایی که از امت‌های پیشن باقی مانده بود، راضی می‌شد، آن‌ها را منسوخ و دین اسلام را پیاده نمی‌کرد؛ در حالی که در میان کفار، مجوسیان، هندوها و … چیزهای خوبی پیدا می‌شد. اما هدف خداوند از فرستادن پیامبران و کتاب‌های آسمانی این است که انسان خود را به صورت کامل خوب در بیاورد و خوبی را با بدی مخلوط نکند؛ مثلاً اگر در غذای لذیذی مقداری کثافت بیندازیم، از بین می‌رود و دیگر قابل استفاده نمی‌گردد، پس هرگاه یک بدی در نیکی‌ها بیامیزد، آن‌ها را از بین خواهد برد. هم‌چنین اگر کسی به خوبی پایبند نماز و روزه باشد و خیرات و صدقات بدهد، اما یک بار که مرتکب شرک شود، تمام خوبی‌هایش از بین می‌روند. از این جهت است که الله تعالیٰ می‌فرماید: «به طور کامل در دین اسلام وارد شوید»؛ به این گونه نباشد که ظاهرْ اسلامی، ولی عقیده کفرآمیز باشد.

مدیریت عین العلوم نسبت به اهمیت عقیده‌ی اسلامی خاطر نشان کرد: عقیده‌ی مسلمان این است که به جز الله تعالیٰ هیچ کسی لایق بندگی نیست، نه فرشته‌ای، نه انسانی، نه جنی، و نه هیچ‌کسی دیگر؛ بلکه چنین کسی که بندگی وی را باید به طور کامل انجام دهیم، فقط الله تعالیٰ است و مطلب کلمه‌ی «لا إلٰه إلا الله» هم همین است که آقا و مولیٰ فقط الله تعالیٰ است و از این درجه به بعد، هر کس در هر درجه و پایه‌ای که باشد، غلام و بنده‌ی الله تعالیٰ است و از میان مخلوقات بالاترین درجه از آنِ پیامبران است و از میان پیامبران، درجه‌ی پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه وسلم ـ از همه بالاتر است، ولی باز هم به آن حدی نیست که ایشان را معبود و خدای خود قرار دهیم، بلکه خود ایشان به این‌که بنده‌ی الله تعالی هستند، افتخار می‌کنند؛ الله تعالیٰ هنگامی که به ایشان مقام پیامبری را عنایت فرمود و وی را به بارگاه خود فراخواند، داستان آن را در کلام خویش چنین ذکر نمود: «سُبْحَانَ الَّذِی أَسْرَیٰ بِعَبْدِهِ لَیْلاً …» [اسراء: ۱]؛ لقب ایشان در این داستان شبِ معراج، به لفظ ”عبد و بنده“ یاد شده است.
مولانا حسین پور در توصیف صفات الٰهی فرمود: الله تعالیٰ همان ذاتی است که ما را از عدم به وجود آورده و آسمان‌ها و زمین را آفریده است؛ اوست که برخی انسان‌ها را به پادشاهی می‌رساند و حکومت را از بعضی دیگر می‌گیرد، بیماران را او شفا می‌دهد، مشکل گشا و حاجت رواست. پس اگر ما خوب نمازهایمان را خواندیم و خوب عبادت کردیم ولی پیری را صدا زدیم، تمام اعمال ما از بین می‌رود. لذا کسی که دین را قبول می‌کند، باید عقیده‌ی خود را اصلاح و درست کند.

وی هم‌چنین در بخشی از سخنان خویش با توجه به حدیث جبرئیل ـ علیه السلام ـ [صحيح مسلم: ۸]، به اهمیت اخلاص و احسان در انجام عبادات اشاره نمودند.

ايشان در پایان سخنان خویش فرمودند: اگر می‌خواهیم مسلمانی ما کامل باشد و نزد الله تعالیٰ قابل اعتبار باشد، باید به دنبال یادگیری مسائل آن باشیم و بدانیم که دین مبین اسلام هیچ قسمتی از زندگی ما را رها نکرده، بلکه تمام ابعاد آن را برای ما بیان کرده است. لهٰذا بر همه لازم است که در تمام شئون و معاملات خویش جهت یادگیری دین به علما مراجعه نمایند.