نماز نشان بندگی مؤمن است

اگر ما انسانها به حيثيت انسانيت بنشينيم و سر در گريبان فرو ببريم و بينديشيم كه ما همانند كرم‌هاي خاكي خود به خود از خاك پديد نيامده‌ايم و زندگي ما مثل كرم نيست كه در فصل بهار پديد مي‌آيد و در تابستان گم مي‌شوند، بلكه الله تعالى ما را به خاطر يك مقصدي به وجود آورده است، لهٰذا بايد در تلاش اين باشيم كه هدف از به وجود آمدن ما چيست و پاسخ به اين سؤال را جز خالق كسي ديگر نمي‌دهد؛ خود مي‌فرمايد: ﴿وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ﴾ [ذاريات: ۵۶]؛ اي انسان تو بندگي و غلامي خود را نسبت به آقاي حقيقي انجام بده. زمان‌هاي قديم وقتي كه شخصي را به عنوان برده زرخريد مي‌كردند، حلقه‌اي در گوشش مي‌گذاشتند يا امروزه گردن شترها را داغ مي‌كنند تا مشخص شود كه اين شتر متعلق به فلان قوم است. الله تعالى براي ما هم علامتي گذاشته است كه از ديگر مردم تشخيص داده شوند و اين علامت مسلماني، نماز نام دارد كه هيچ كسي از آن مستثنا نيست و همه بايد آن را به جا بياورند، هم حكام، هم رعايا، هم روستائيان، هم شهري‌ها، هم مقيم‌ها و هم مسافرها. بقيه‌ي احكام چنان‌اند كه مختص به افراد مخصوصي هستند، اما نماز حكمي عمومي است كه انجام دادن آن نشانه‌ي فرمانبرداري و ترك آن نشانه‌ي بغاوت با حكومت إلٰهي است. در روايت آمده است: «لَيْسَ بَيْنَ الْعَبْدِ وَالْكُفْرِ إِلاَّ تَرْكُ الصَّلاَةِ»؛ كسي كه نماز مي‌خواند، بنده‌ي خداست و كسي كه نماز نمي‌خواند، گويا خود را از بندگي خدا بيرون مي‌كند. در حديث ديگري آمده است: «مَنْ تَرَكَ الصَّلاةَ مُتَعَمِّداً فَقَدْ كَفَرَ»؛ هر كه ديده و دانسته نماز را ترك كند، گويا خود را از دايره‌ي اسلام خارج كرده و در دايره‌ي كفر داخل شده است.

نماز تحفه و جايزه‌اي است كه الله تعالى آن را به صورت هديه به آن‌حضرت صلى الله عليه وسلم داد تا براي امت بياورد. «الصَّلَاةُ مِعْرَاجُ المُؤْمِنْ»؛ نماز ارتباط با خداوند است. بنده بايد در اين فكر باشد كه در حالت نماز با الله تعالى هم صحبت مي‌شود. در حديث آمده است كه در مقابل نمازخوان و قبله تجلي الله تعالى وجود دارد.

امروزه بي نمازي به يك مشكل تبديل شده است، مخصوصاً جواناني كه در شبهاي كوتاه تابستاني به برنامه‌هاي خود مشغول‌اند و نماز صبحشان از دست مي‌رود و در روز به علت مشغله‌هايي كه دارند، نماز عصر از دست مي‌رود، در حالي كه در حديث آمده است: هر كسي كه نماز عصر را ترك كند، گويا تمام خانواده و اموالش از دستش مي‌روند.

لذا ما نبايد تنها به فكر نماز خودمان باشيم، بلكه به فكر همسر و فرزندانمان نيز باشيم؛ خداوند متعال مي‌فرمايد: ﴿قُوا أَنْفُسَكُمْ وَأَهْلِيكُمْ نَارًا﴾ [تحريم: ۶]. و نيز پيامبر صلى الله عليه وسلم مي‌فرمايد: «مُرُوا صِبْيَانَكُمْ بِالصَّلاَةِ فِى سَبْعِ سِنِينَ، وَاضْرِبُوهُمْ عَلَيْهَا فِى عَشَرٍ»؛ فرزندانتان را از هفت سالگي به نماز واداريد و در ده سالگي مي‌توانيد آن‌ها را به خاطر ترك نماز، تنبيه كنيد.

اگر خوب نگاه كنيم مي‌بينيم كه با وجود اين‌كه از نبي اكرم صلى الله عليه وسلم هيچ گونه لغزشي پديد نيامده و معصوميت ايشان در بالاترين حد بود، ايشان نه تنها پنج وقت نماز را به پا مي‌داشت، بلكه شبها آن‌قدر در نماز مي‌ايستاد كه پاهايش ورم كرده مي‌تركيدند. حضرت عايشه رضي الله عنها گفت: يا رسول الله! شما چرا اين قدر خودتان را خسته مي‌كنيد در حالي كه خداوند لغزشهاي قبلي و آينده‌ي شما را معاف كرده است؟ فرمود: «أَفَلَا أَكُونُ عَبْداً شَكُوراً»؛ آيا من بنده‌ي شكرگزار خداوند متعال نباشم.

پس در مقابل اين همه نعمت‌ها ما بايد شكرگزار إلٰهي باشيم.

سخنراني ايراد شده در همايش مكتب حضرت عايشه صديقه ريگ ملك ۲۷/ ۱/ ۹۴